Ruwheid, gekneed tot tederheid.

Hardheid, gekloofd tot vrede.

Steen, geslepen tot poëzie.

De beelden van Els Vermandere laten niemand onbewogen.

Alsof ze zingen op het ritme van diepere snaren,

alsof ze dansen op het ritme van een groter lied.

Ze nodigen zachtjes uit

om stil te staan bij wat ons echt raakt,

om te waken bij wat wij in ons hart aan kostbaars dragen,

om te zien wat er in ons vecht aan vragen,

om te herinneren wat niet vergeten wil worden,

om te dromen wat altijd weer gedroomd wil worden,

om te zoeken naar wat elke generatie steeds gezocht heeft:

tederheid, VREDE.

tekst: Bieke Vandekerckhove

foto: Rianne van de Kerkhof